Deze week ging ik met een vriendin naar een voorstelling in het theater.Ons doel was om wat opsteken over hoe we in verbinding kunnen blijven met onze puberkinderen.

De kolibrie pronkt met zijn kleuren in onze woonkamer.

Het is zaterdag en je hebt een feestje. Het belooft een prachtige dag te worden: de zon schijnt, de temperatuur is perfect. Je besluit op de fiets te gaan, heerlijk een kwartiertje trappen in je zomerjurkje. Zorgvuldig opgemaakt, met een mooie bos bloemen in je mand vertrek je vol goede moed.

Gisteren heb ik het zelf weer mogen ervaren: het gevoel van geluk zit in jezelf, en niet in de omstandigheden waarin je verkeert.

Ik ben er een kei in: uitstellen. Soms komt het doordat ik niet weet waar ik moet beginnen. Neem het maken van fotoboeken van de kinderen. Daar was ik ooit superfanatiek in, tot 2014 — het jaar dat ik kanker kreeg. Sindsdien is het stilgevallen.

We bleven nog zo lang bij elkaar omwille van de kinderen. Wat weerhield me ervan om eerder de stap te zetten? De kinderen.Ik huil om hun verdriet. Om het feit dat hun leven, door ons falen, nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat wij de veilige grond onder hun voeten hebben weggemaaid. Omdat wij die keuze maken. Zij hebben geen keuze. Ze worden voor een voldongen feit gesteld.

Ineens voelde ik dat het weer eens tijd was om naar de Mariagrot in Meersel-Dreef te gaan.De zon scheen, en toen ik het park binnenliep, werd ik overvallen door een deken van rust. Het was alweer een tijd geleden dat ik er was geweest, maar altijd wanneer ik daar ben, lijkt er geen ander geluid te zijn dan het fluiten van vogeltjes en het knisperen van de blaadjes aan de bomen.

Een geheugen als een olifant.... 

Het revalidatietraject wat ik doorloop duurt in totaal 14 weken. Gemiddeld drie keer per week ga ik richting Revant. De elfde en dertiende week van het traject zijn zogenaamde therapievrije weken. Het is de bedoeling dat wat je geleerd hebt de afgelopen weken zelf gaat toepassen. 

Bij het doornemen van de eerste planning van Revant  zag ik het staan: "oefenbad".

De eerste drie weken zitten er bijna op.

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat de tumor die ik ruim negen maanden daarvoor ontdekt had, uit mijn oksel is verwijderd.

Eindelijk was het zomer in Nederland en ik stelde de kinderen voor om naar het strand te gaan. Bram kon zich niet herinneren wanneer we voor de laatste keer geweest zijn, dus het lijkt een goed plan.

Sommigen zullen het zich herinneren dat ik een paar jaar geleden met regelmaat een stukje schreef over mijn leven. 

Omdat ik vrijwel altijd op een (bijna) lege batterij de dag probeer door te komen, leer ik bij Revant hoe ik meer balans kan krijgen tussen energiegevers en energievreters. Je hoeft er geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben om te snappen dat ik energievreters zoveel mogelijk moet zien te vermijden. 

Het EK 2024 is in volle gang. Nederland speelt tegen Turkije. 

Niet lullen, maar poetsen. 

Louise Hay, elke dag ben ik wel met haar bezig, al is het maar vijf minuten. 

Jawel hoor, ik ben begonnen bij het revalidatiecentrum. Ontzettend dankbaar dat de reumatoloog me verwezen heeft, maar het is ontzettend confronterend. 

Klik hier om een tekst te typen.