Ik ben er een kei in: uitstellen. Soms komt het doordat ik niet weet waar ik moet beginnen. Neem het maken van fotoboeken van de kinderen. Daar was ik ooit superfanatiek in, tot 2014 — het jaar dat ik kanker kreeg. Sindsdien is het stilgevallen.
En we bleven natuurlijk wel gewoon tientallen foto's per week maken. Daardoor zag ik op een gegeven moment zó door de bomen het bos niet meer, dat ik er nooit meer aan begonnen ben. Inmiddels heeft Stijn als oudste nog geluk met vier fotoboeken, Bram moet het met één boek doen… voor de rest van de foto's moeten ze zelf maar door de cloud scrollen.
Dan Playmobil en Lego. Uren speelplezier, keurig opgeborgen in bakken. En áchter een schot op zolder liggen ook nog eens bijna alle originele dozen, want: 'die kunnen we later mooi gebruiken om alles weer netjes te sorteren'. Dacht ik. Alleen… wanneer is dat later precies?
Het neemt veel te veel plek in, dus ik denk er regelmatig aan. Maar alleen al bij het idee word ik moe. Of ik ga het uitzoeken, of ik gooi die dozen gewoon bij het oud papier. Want dit schiet ook niet op.
Dit zijn twee voorbeelden van dingen die ik uitstel omdat ik ze niet overzie. Omdat ik er geen zin in heb. Omdat ik niet weet waar te beginnen.
Maar er is ook een andere, veel hardnekkigere vorm van uitstellen. Die heeft met angst te maken.
Ik stel het namelijk al veertien jaar uit om mijn kennis over zelfontwikkeling en holistische geneeskunde te delen. En dat terwijl ik een website heb — die ook nog eens geld kost — en wéét dat ik hier zoveel meer op zou willen en kunnen zetten dan alleen een paar veilige, persoonlijke blogs.
Ik weet diep vanbinnen dat ik iets te bieden heb. Maar toch blijf ik hangen in smoezen en excuses. Uit angst.
Angst dat anderen het beter doen.
Angst dat niemand op mij zit te wachten.
Angst voor afwijzing, voor het oordeel.
En ergens besef ik ook: door die angst zó serieus te nemen, maak ik mezelf eigenlijk veel belangrijker dan ik ben. Want wie het niet wil lezen, die leest het niet. Zo simpel is het.
Blijkbaar moet ik gevoelsmatig helemaal niets meer te verliezen hebben voordat ik wél de stap durf te zetten
Want weet je? Nu is het genoeg.
Ik wil niet meer uitstellen waar ik blij van word.
Het is niet belangrijk wat anderen ervan vinden.
Het enige dat telt, is dat ik de angst voor het oordeel van een ander niet langer laat regeren over wat ik zelf belangrijk vind.
Uitstellen vanuit luiheid zal heus nog wel eens gebeuren, want ik ben ook maar een mens.
Maar uitstellen vanuit angst? Daar doe ik niet meer aan mee.
Ik kies ervoor om te doen waar ik gelukkig van word en wat voor mij van waarde is.
Herken jij jezelf ook in uitstelgedrag in welke vorm dan ook en wil je weten wat je kunt doen om dit te doorbreken?
Reactie plaatsen
Reacties