Als kind ben je afhankelijk van de goedkeuring, liefde en bevestiging van je omgeving. En dus leer je al vroeg het je je moet gedragen om erbij te horen. 

Soms betekent dat: aanpassen. Stil zijn. Gevoelens inslikken. Vrolijk doen. Geen last zijn. Je schuldig voelen als je iets voor jezelf wilt. 

Dat patroon werkt vaak door, ook als je volwassen bent. 

Misschien herken je dit:

• Je houdt constant rekening met wat anderen vinden
• Je voelt je verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
• Je twijfelt over simpele keuzes omdat je bang bent om het 'verkeerd' te doen
• Je voelt je schuldig als je nee zegt of voor jezelf kiest
• Je weet eigenlijk niet goed wat jij zélf voelt of wilt, los van anderen. 

Het lijkt soms alsof je leeft op andermans voorwaarden. Je bent loyaal, gevoelig, behulpzaam - maar diep vanbinnen raak je uitgeput. Of leeg. Omdat je jezelf ergens onderweg bent kwijtgeraakt. 

Autonomie klinkt mooi, maar in de praktijk kan het spannend zijn. Vooral als je gewend bent om te pleasen, om de sfeer goed te houden, of om niet teveel ruimte in te nemen. Je kunt dan tegen van alles aanlopen:

• Angst voor afwijzing
• Schuldgevoel als je iets niet meer 'geeft' wat je vroeger wel deed
• Twijfel of je het wel 'mag' doen op jouw manier
• De neiging om jezelf alsnog te verklaren of te verdedigen

En toch... hoe vaker je luistert naar jezelf, hoe duidelijker het wordt:

♥︎ Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven

♥︎ Jij mag kiezen

♥︎ Jij mag zijn wie je bent, ook als dat ongemak oproept bij anderen.