Als je hoofd snel "vol" zit

Mijn hoofd raakt ontzettend snel vol en ik ervaar alles al heel snel als 'teveel'. Inmiddels ben ik er wel achter waar dit mee te maken heeft. 

Mijn gezondheid kost veel energie

Omdat mijn gezondheid niet echt oké is, gaat veel energie naar gewoon functioneren. Wanneer ik in een winkel sta met een tas om mijn schouder en ik wil iets pakken van een plank om dit te bekijken dan is dit niet vanzelfsprekend. Ik moet nadenken hoe ik de tas die ik al om mijn schouders heb niet laat vallen en toch rechtop blijf staan om dat ding van een plank te pakken. Kleding passen gaat moeizaam, en als het dan ook nog niet goed is, dan ben ik er al meteen klaar mee. Wanneer ik dan anderhalf uur gewinkeld heb, ben ik klaar voor de rest van de dag. Hierom zie ik op tegen deze  decembermaand. Cadeautjes en kleding kopen. Enerzijds allemaal hartstikke leuk, maar eigenlijk niet voor mij. 

Ik omschrijf mezelf soms als autistisch

Sinds ik ooit chemotherapie gehad heb doet mijn brein niet meer wat ik wil. Ik heb zelfs een keer onderzoeken gehad in het ziekenhuis om te kijken of ik niet vroegtijdig aan het dementeren ben. In de praktijk betekent dit voor mij dat ik:

• behoefte heb aan voorspelbaarheid
• moeite heb met onverwachte dingen
• tijd nodig heb om te schakelen
• snel vol raak vaan prikkels

Een emotioneel zware periode

Het lukt me allemaal best hoor om met de break-up te dealen, maar het is nou ook niet dat je zegt halleluja we gaan er dansend doorheen. De onzekerheid, het aanpassen, toch een voortdurend aanwezige spanning. Het slurpt energie. 

Pubers

De pubers motiveren, herinneren, bijsturen, plannen, achter hun vodden aanzitten. Vragen of ze ook iets doen in huis, nog een keer vragen,  Het "Ja, zo" of "na dit potje" of "Ik heb het gisteren al gedaan". Het is ook niet dat je daar nou echt altijd van gaat shinen als je batterij al niet echt vol zit. 

Verantwoordelijkheidsgevoel, controle en goedkeuring

En dan niet te vergeten mijn 'oude patronen' die zich in 'drukke tijden' lekker laten zien. 

Laten we de aanstaande gouden bruiloft van mijn ouders nemen.  Let op mijn taalgebruik hoe dit zich in mijn hoofd afspeelt: "De kinderen en ik moeten allemaal nog nieuwe kleren hebben. De kinderen vinden dat ze tijd genoeg hebben en ik zit ze al weken achter hun vodden aan want ik wil dat ze er goed  uit zien, want dat hoort zo en ik weet dat veel anderen die deze dag aanwezig zijn daarop letten en dat belangrijk vinden. Elke dag denk ik dat de tijd om nog kleding te scoren korter wordt en dat het gezien de periode van het jaar steeds drukker wordt in de stad, dus steeds ellendiger om daarheen te gaan. Wanneer ik naar de agenda kijk, dan zou ik ook al niet meer weten wanneer we moeten gaan. Ik moet ook nog kleren, en ik ben al een keer erop uitgeweest, maar ik zag niks. Ik kwam doodmoe thuis en zie ertegenop dat ik waarschijnlijk nog een paar keer moet om kleding te vinden". 

Werkelijk dit hele gebeuren heeft niks met de essentie van de gouden bruiloft van mijn ouders te maken. Alles wat zich in mijn hoofd afspeelt heeft te maken met 'wat anderen ervan vinden'. Ik ben bezig met het uitoefenen van controle op mijn kinderen omdat ik wil dat ze nieuwe kleding hebben zodat dit de goedkeuring van anderen krijgt en omdat dat 'zo hoort' (ik kan er een mooi ander verhaal van maken, maar dit is de echte eerlijke versie). Ondertussen loopt de stress hier in huis op omdat zij het zelf blijkbaar helemaal niet zo belangrijk vinden. Ik voel me verantwoordelijk dat het er allemaal tip top uitziet in de feestzaal. Maar is dat werkelijk  belangrijk? 

Waar het om draait is toch dat we er allemaal zijn en de energie hebben om er een gezellige dag van te maken en deze mijlpaal met elkaar te vieren. Hou op schei uit, ik word moe van mezelf. Ik baal dat ik hier zoveel energie aan verspil en dit kost dan ook 

weer kostbare energie... en gezelliger wordt het er ook niet op.