Je bent het niet gewend

Als je bent opgegroeid in een omgeving waar weinig waardering werd uitgesproken, voelt positieve aandacht onwennig of zelfs verdacht. 

"Zeg je dit omdat je iets van me wilt?"

"Je meent het vast niet"

"Straks komt er een maar..."

Je systeem kent geen veilige ervaring met gezien worden zonder voorwaarde, en dus haak je af. 

Je hebt een lage eigenwaarde

Als je diep vanbinnen gelooft dat je niet goed genoeg bent, dan klopt positieve aandacht niet met je zelfbeeld. Je voelt innerlijke ruis, afwijzing of ongemak. 

"Als jij dit ziet, dan ken je me niet echt"

"Ik verdien dit niet"

"Je ziet iets wat ik zelf niet geloof"

Het is niet dat je geen complimenten wílt. Je kunt ze simpelweg niet dragen. 

Je bent bang voor verwachtingen

Een compliment kan voelen als een onzichtbare last. Alsof je nu moet blijven voldoen. Dat maakt positieve aandacht niet voedend, maar drukkend. 

"Wat als ik het niet volhoud?"

"Nu moet ik dit dus elke keer waarmaken".

"Ik wil geen verwachtingen scheppen".

Je bent bang voor afwijzing van anderen

Sommige mensen hebben geleerd dat opvallen gevaarlijk is. Misschien werd je als kind gepest, belachelijk gemaakt of genegeerd als je succes had. 

"Als ik straal, keert de groep zich tegen mij"

"Ik moet mezelf klein houden om erbij te blijven horen"

Zichtbaar zijn is dan niet veilig, maar bedreigend. 

Je veroordeelt jezelf: "ze wil gewoon aandacht"

Soms komt de ongemakkelijkheid niet eens van buiten, maar vanbinnen. Die innerlijke stem zegt:

"Ze wil gewoon aandacht"

"Zo wil je zeker gezien worden"

"Doe niet zo nodig"

Het is een oordeel over zichtbaar zijn. Alsof ontvangen gelijkstaat aan aandacht trekken. Deze gedachte is vaak een echo van een opvoeding waarin erkenning gelijk werd gesteld aan ijdelheid, overdrijven of aandachttrekkerij. En dus leer je om jezelf te corrigeren zodra iemand je écht ziet. 

Zichtbaar zijn voelt als 'teveel' botsing met "doe maar normaal"

Veel mensen zijn opgegroeid met het impliciete script: "doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg".

In die cultuur geldt:

• Je maakt jezelf niet groter dan de ander
• Je steekt je hoofd niet boven het maaiveld uit
• Je wacht liever dan dat je iets claimt

En dus voelt het ontvangen van positieve aandacht alsof je jezelf opdringt. Alsof je uit je rol stapt. Alsof je iets doet wat niet hoort. 

Maar zichtbaar zijn is geen bewijsdrang. Het is. geen zwakte. Het is een gezonde manier van jezelf laten bestaan, van verbinding toestaan, van je plek innemen. 

Begin met herkennen

Sta jezelf toe te merken wanneer je wegduikt of minimaliseert. Bewustwording is de eerste stap.

Oefen in ontvangen

Zeg "dankjewel" als iemand je een compliment geeft. Punt. Geen uitleg, geen teruggeef-reactie. Alleen ontvangen.

Onderzoek je overtuigingen

Wat geloof je diep vanbinnen over aandacht? Over zichtbaar zijn? Over jezelf?

"Ben ik bang om gezien te worden?" 

"Voelt het veilig om ruimte in te nemen?"

Herken de bescherming

Je weerstand komt ergens vandaan. Vaak was het ooit nodig. Maar vraag je af: "Is deze strategie nu nog helpend voor mij?"

Oefen met zichtbaar zijn

Laat jezelf eens een beetje meer zien. Deel een gedachte. Sta stil bij een compliment. Toon iets van wie je bent, ook al voelt het spannend.