Hoe vertel je het de kinderen?

We bleven nog zo lang bij elkaar omwille van de kinderen. Wat weerhield me ervan om eerder de stap te zetten? De kinderen.
Ik huil om hun verdriet. Om het feit dat hun leven, door ons falen, nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat wij de veilige grond onder hun voeten hebben weggemaaid. Omdat wij die keuze maken. Zij hebben geen keuze. Ze worden voor een voldongen feit gesteld.

Dat doet pijn. Dat doet me onmenselijk veel pijn.

Ik wil ze behoeden. Al las ik ergens dat dat ook een vorm van egoïsme is. Dat je onder het mom van 'je kinderen willen beschermen tegen pijn', eigenlijk jezelf probeert te beschermen.
Dat je jezelf wil behoeden voor het moeten omgaan met hun verdriet. Voor het feit dat je het aan moet zien, voelen, dragen.

Daar zit iets in. Want hoe begeleid je ze hier goed in?
Hoe zorg je ervoor dat hun trauma niet te groot wordt? Dat ze niet ontsporen, hun gevoelens niet opkroppen?
Dat ze straks wél in staat zijn om een gezonde relatie aan te gaan?

Allemaal dingen waar ik geen controle over heb. Maar die ik zó graag zou willen controleren.
Ik wil ze zo graag beschermen tegen de pijn van het leven.
En nu bén ik de pijn.

Het gesprek met de kinderen heeft inmiddels plaatsgevonden.

Na een slapeloze nacht telde ik de uren af:
"Over vier uur zal hun leven nooit meer hetzelfde zijn."
"Over een uur zal hun leven nooit meer hetzelfde zijn."
En toen was hun leven nooit meer hetzelfde.

Ze reageerden alledrie eigenlijk precies zoals ik had verwacht.
Precies zoals ze zijn.
Allemaal op hun eigen manier.

En dus vraagt het ook van ons dat we ze alledrie op hun eigen manier begeleiden.
Dat we ze laten rouwen, op hún manier. Want dat is wat het is: rouw.
Een verlies. En rouwen doet iedereen anders.

Vanochtend heel vroeg, de dag na het gesprek, liep ik in het bos.
Ik huilde om het appje van Noor.
Ze had haar afspraak om te gaan shoppen met een vriendin afgezegd.
Ze stuurde het me om half twee vannacht.
Ik las het pas vanochtend.

De pijn schoot door mijn hart. Waarom was ik niet wakker toen zij dat appje stuurde?
Waarom kon ik haar niet vastpakken op dat moment?
Nu lag ze alleen wakker te zijn, met haar verdriet.

Waarom gaat ze niet shoppen? Het zou haar juist goed doen, denk ik dan.
Er is niks wat ze liever doet dan shoppen.
Toch heeft ze afgezegd.

Stap voor stap liep ik in het stille bos, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.
Ik realiseerde me: ik kan dit proces niet regisseren.
Hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik kan niet 24/7 wakker zijn – al scheelt het momenteel niet veel.
En ik kan ook niet voor haar bepalen dat het goed is om nu afleiding te zoeken.

Dat zou vooral mij geruststellen: "Ze gaat iets leuks doen, dus het gaat beter."
Maar dat is niet hoe het werkt.

Dit is de situatie nu.
En dit betekent laveren tussen loslaten en begeleiden.
Tussen hen hun eigen manier van rouwen laten vinden, hoe pijnlijk dat ook is om aan te zien,
en hen tegelijkertijd zo goed mogelijk nabij blijven.

Een vriendin zei: "Bestond er maar een tijdscapsule om te kijken hoe de situatie over een jaar is."
Wat zou ik dat nu graag willen.
Vooruitkijken en zien dat alles weer op z’n plek is gevallen.

Maar nu... nu moeten we door deze rauwe pijn en dit rauwe verdriet heen.
Er is geen ontkomen aan.

💔