Een onverwacht gesprek in de stilte

Ineens voelde ik dat het weer eens tijd was om naar de Mariagrot in Meersel-Dreef te gaan.
De zon scheen, en toen ik het park binnenliep, werd ik overvallen door een deken van rust. Het was alweer een tijd geleden dat ik er was geweest, maar altijd wanneer ik daar ben, lijkt er geen ander geluid te zijn dan het fluiten van vogeltjes en het knisperen van de blaadjes aan de bomen.

Nadat ik een kaarsje had aangestoken, een kaars voor thuis had uitgezocht en uitgebreid een poes had geaaid die lag te spinnen in de zon, wilde ik op mijn gemakje door het park wandelen.

Een meneer passeerde me en sprak me aan. Hij begon te vertellen dat hij dit zo’n fijne plek vond, en dat de rust die deze plek uitstraalde hem zoveel goed deed. We kletsten even, en ik wenste hem een fijne dag toe.

Op mijn dooie akkertje liep ik langs alle beelden en las ik de teksten die staan geschreven bij de verschillende beschermheiligen. Ondanks dat ik katholiek ben, geloof ik niet speciaal in Jezus of God. Maar ik geloof wél dat er meer is tussen hemel en aarde, en ik wil dolgraag geloven dat er beschermheiligen zijn op wie je in tijden van nood een beroep kunt doen.

Terwijl ik liep, probeerde ik mijn gedachten tot stilstand te brengen en mijn aandacht te richten op de geluiden van de natuur.

Ik ging even vijf minuten stilzitten op een bankje, om te genieten van de zonnestralen die door de bomen tevoorschijn piepten — en liep daarna weer verder.

Opeens kwam ik uit bij het labyrint. Ik zag dat de meneer die ik eerder had gesproken bijna aan het einde was, en ik begon vooraan. Ik had het ooit één keer eerder gelopen, maar het leek alsof ik de teksten die ik nu tegenkwam, voor het eerst las.
Wellicht zijn het mijn omstandigheden die een andere betekenis geven aan de teksten dan de vorige keer dat ik hier liep.

Toen ik me opgeladen voelde, liep ik richting de uitgang van het park. Weer kwam ik de meneer tegen, en weer sprak hij me aan.
Hij is erg gelovig, komt hier regelmatig en gaat trouw naar de kerk. Wanneer ik hem vraag of hij dan in Meersel-Dreef naar de kerk gaat, antwoordt hij ontkennend. Hij blijkt helemaal in Rhoon te wonen, en ondanks zijn leeftijd en fysieke beperkingen reist hij met regelmaat naar Meersel-Dreef.
Drie kinderen heeft hij in dit leven gekregen, maar alledrie heeft hij ze verloren. Zijn vrouw is twee jaar geleden overleden.

Zijn verhaal bezorgt me kippenvel, en ik zeg hem dat ik het onvoorstelbaar vind wat hij allemaal heeft moeten meemaken.

“En toch krijg ik de boel in mijn hoofd weer op een rijtje wanneer ik hier ben,” zegt hij.

Gelukkig heb ik een zonnebril op, en ziet hij de tranen in mijn ogen niet.
Zou dit nu zijn wat mensen bedoelen met hoop en geloof?