Grenzeloos doorgaan

Gepubliceerd op 1 juli 2024 om 10:35

Niet lullen, maar poetsen. 

Eerst werken dan pleziertjes.

Met een snotneus blijf je niet thuis

Moe? Iedereen is weleens moe, hupsakee even volhouden

Kijk,  jij bent tenminste geen flauwerik (terwijl je krom van de rugpijn rondloopt)

Je kunt het niet maken om niet te gaan of om dit niet te doen

Al ga je maar eventjes

Kom op, het hoort er nu eenmaal bij

Niet zo meuten hoor

Wanneer je overdag gaat liggen dan ben je lui


Met bovenstaande en soortgelijke opmerkingen en overtuigingen ben ik opgevoed en opgegroeid. Deze overtuigingen zitten diepgeworteld in me.

In de loop van de tijd zijn er vooral mensen in mijn leven gekomen die dezelfde soort overtuigingen hebben en hiernaar leven. 

In principe is er helemaal niks mis mee. Ik krijg namelijk al kippenvel bij de gedachte dat iedereen zou leven volgens tegengestelden van deze overtuigingen.

De wereld wordt niet gebouwd wanneer we nooit over onze grenzen zouden gaan en een bepaalde discipline en doorzettingsvermogen zouden hebben. 

Totdat ik kanker kreeg was ziekmelding op mijn werk echt een no go. Ik liep liever hoestend en proestend rond dan dat ik mezelf voor 'een griepje' ziek meldde. 

Vanuit mijn opvoeding kreeg ik complimenten als ik niet te flauw was en de cultuur op het werk was hetzelfde. Je meldt jezelf niet ziek om een snotneus, punt. 

Totdat ik kanker kreeg. 

De bedrijfsarts vond het een goed idee dat ik, als afleiding tussen de chemokuren, wat zou komen werken. Net of ik met een gezin met drie kinderen onder de vier jaar niet genoeg afleiding zou hebben. 

Toen heb ik naar het hoofd van personeelszaken gebeld en gezegd dat hij me maar moest ontslaan wanneer dit het beleid zou zijn, want dat ik behalve voor een kop thee echt niet naar het werk zou komen. 

Ik ben niet ontslagen en heb ook niet gewerkt gedurende deze periode. 

Daarna viel ik al snel terug in mijn oude patroon.

Ik kreeg lymfoedeem en had veel restklachten, maar omdat ze zo begripvol waren geweest op het werk al die tijd kon ik het echt niet maken om mezelf ziek te melden. 

Uiteindelijk ben ik minder uren gaan werken en gaf ik mijn energie aan het werk en was het op wanneer ik thuis kwam. Toch vond ik dat ik het goede deed. 


Op dezelfde manier heb ik jarenlang mijn sociale leven ingevuld. Want, je moet toch blij zijn dat je zoveel fijne mensen om je heen hebt, dat je uitgenodigd wordt voor een feestje en dat mensen met je af willen spreken. 

Nee zeggen was geen optie, want, dat kun je niet maken. Jarenlang waren de weekenden volledig vooruitgepland en volgepland. 

"Wat zullen ze daar wel niet van denken?"."Straks word je nergens meer voor gevraagd". "Ben blij dat mensen met je om willen gaan". 

 

Totdat ik kanker kreeg

Ik vond dat ik na de diagnose voor de eerste keer een legitieme reden had om niet naar een kinderverjaardag te gaan en met mijn gezin naar het strand te gaan. Iets waar we gewoonweg door de sociale verplichtingen nooit tijd voor hadden. 

Radicaal heb ik toen iedereen buiten de deur gehouden om diverse redenen , maar vooral omdat ik mezelf er toen ontzettend van bewust was dat ik zelf moest leven in deze periode en mezelf niet moest gaan laten leven door, hoe goed bedoeld ook, talloze medelevenbezoekjes. 

 

Sinds de kanker ziet mijn sociale leven er heel anders uit. Niet omdat dit een bewust keuze was, maar omdat het niet anders kon. Mijn batterij liep leeg op dingen die 'moesten', zoals werk en gezin. 

Het leek alsof ik heel bewust mijn keuzes maakte met sociale activiteiten maar de stemmetjes in mijn hoofd logen er niet om en welke keuze ik ook maakte, het voelde nooit goed. Ik ging verantwoorden en verklaren om het voor mezelf  en anderen 'goed te praten'. 

Nu 10 jaar na de kanker ziet mijn leven er compleet anders uit als daarvoor, maar in mijn hoofd huizen dezelfde stemmetjes. 

Heel vaak heb ik een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik mezelf aanstel.

Dat ik lui ben in plaats van moe en dat ik niet wil in plaats van dat ik niet kan. 

Ik werk niet, maar er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf niet afvraag of ik toch echt niet zou kunnen werken. 

Wanneer ik een keer een leuke sociale activiteit onderneem en dit gaat goed dan is de eerste gedachte die ik heb: 'als je dit kunt dan kun je ook werken'.

Ik kom amper de trap op , maar er gaat geen dag voorbij dat ik denk dat dit komt omdat ik te weinig getraind heb in het verleden.

Ik kan heel slecht tegen prikkels en tegen geluiden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf dit verwijt.

Mijn sociale kring wordt steeds kleiner en  er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf niet schuldig voel over het feit dat ik niet genoeg investeer in mijn relaties met anderen. 

Eigenlijk voel ik mezelf altijd moe, maar toch vraag ik mezelf af of ik niet gewoon een lui mens ben geworden. 

Ik vraag mezelf soms zelfs af of al die diagnoses wel echt zijn, of ik mezelf niet gewoon aanstel.  Want tja, als je maar lang genoeg zoekt dan vind je altijd wel wat en iedereen heeft toch wel wat. 


Het moge duidelijk zijn dat de overtuigingen waarmee ik ben opgegroeid en die per definitie echt niet slecht hoeven zijn, voor mij niet helpend zijn. Verre van zelfs. 

Ik ben erin doorgeslagen en heb nooit geleerd hoe ik mijn eigen grenzen op lichamelijk, emotioneel en sociaal niveau kan voelen, respecteren en hiernaar kan leven. 

Mijn lichamelijke klachten dwingen me om voor mezelf te kiezen, maar praktijk en gevoel liggen nog steeds mijlenver uit elkaar.

Bij Revant ben ik open over deze gevoelens en herkennen ze mijn ziekmakende strategieën .

Ze helpen me.

Ik ben oké. Mijn keuzes zijn oké. Ik kan nooit aan de verwachtingen van een ieder voldoen en dat hoeft ook niet. Wat andere mensen denken en vinden is van hen. Ik mag mijn eigen leven leiden. Een ander voelt niet wat ik voel.

Met de juiste hulp en door heel veel te oefenen gaat het me vast lukken om deze nieuwe overtuigingen eigen te maken. 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Adje Mol
5 maanden geleden

Kom voor jezelf op Marga en probeer voor jezelf ‘n goede weg te vinden dikke knuffel

marga
4 maanden geleden

Lief, dankjewel.
Knuffel terug 🩵

Sandra Smits
5 maanden geleden

Zo goed dat je dit vertelt. Velen van ons zijn met dezelfde overtuigingen groot gebracht. Het is een heel proces. De stemmetjes gaan misschien nooit helemaal weg, maar met je er van bewust zijn ( en er dus ook even te laten zijn) kan je daarna de juiste keuze maken voor jezelf. Ik ben er ook nog steeds mee bezig.

marga
4 maanden geleden

Wat je zegt klopt denk ik Sandra. Dat velen van ons zo opgevoed zijn. De één heeft er meer 'last' van dan de ander denk ik, maar bewust onbekwaam is alweer een stap verder dan onbewust onbekwaam toch? 😉🩵

Diana
5 maanden geleden

Lieve marga.

Iedereen is uniek. Met mindere kanten maar ook zeker mooie kanten. En die heb jij ook.
Het zit er niet in hoeveel en hoe vaak...... Maar het gaat over de intensiteit van die ene keer .
Dat is zo mooi en waardevol.

Liefs Diana

marga
4 maanden geleden

Lief Diana 🩵

Peter van De Bilt en Jacqueline
5 maanden geleden

Lieve Marga,
Wat een duidelijk verhaal en herkenbaar!!!
Heel veel mensen van jouw generatie worstelen met dit probleem en niet alleen de mensen die kanker hebben gehad. Fijn dat je bij Revant handvatten hebt gekregen . Blijf bij jezelf, je bent een mooi mens .

marga
4 maanden geleden

Dat klopt inderdaad denk ik zeker. Hier hoef je geen kanker voor gehad. te hebben.
Nogmaals bedankt voor het toesturen van je liedje. Zo kloppend.. ook voor velen denk ik. 🩵

Marieke
5 maanden geleden

Marga, Wat een mooie tekst, je moet inderdaad voor jezelf zorgen. Een ander doet dit niet, maar is soms heel erg moeilijk.

marga
4 maanden geleden

Moeilijk maar inderdaad wel heel belangrijk.. zo blijven we leren 🩵

Thea Klapwijk
2 maanden geleden

Mooi beschreven weer, je bent een voorbeeld voor velen. Al zal niet iedereen het begrijpen. Zorg goed voor jezelf dat doe je goed, dan de rest indien mogelijk, liefs Thea