Gisteren ging het volledig mis.
Op Instagram post ik vaak quotes. Wijsheden die me raken of waarvan ik vind dat we onszelf best wat bewuster mogen zijn. De kinderen zeggen regelmatig: “Daar komt ze weer aan met haar quotes.”
De quote hierboven plaatste ik een paar dagen geleden.
Gisteren bleek maar weer eens hoe waar die is.
Noor heeft deze week een kennismakingsgesprek bij haar mogelijke vervolgopleiding. Ze heeft voor dit gesprek wat voorbereidende taken te doen en eigenlijk zit ik haar al achter haar vodden sinds ze weet dat ze dit gesprek heeft. Uiteraard is Noor op en top puber en wordt het vanzelfsprekend een last-minute actie.
Ze heeft ook haar identiteitskaart nodig om zichzelf daar te kunnen legitimeren.
En die bleek dus.... kwijt.
Tot zover de feitelijke situatie.
Ik ga volledig uit mijn plaat. Ik roep dat het me niets verbaast met die enorme rommel en ongeorganiseerde zooi van haar. Het verhaal in mijn hoofd wordt ondertussen alsmaar groter: "al weken zeg ik dat ze moet beginnen met voorbereiden, maar ze heeft gewoon schijt aan wat ik zeg". "Ze zit alleen maar op die telefoon en nu moet ik het zeker weer op gaan lossen". "Nu kan dat gesprek misschien niet doorgaan en lekker handig als ze met haar vader naar Parijs gaat".
Mijn reactie werkt natuurlijk niet bepaald kalmerend voor Noor. Dus gaat zij óók uit haar plaat, en zo staan we heerlijk constructief naar elkaar te schreeuwen en elkaar de schuld te geven.
Ja, zo kan dat er hier aan toegaan.
Dan wordt van mij ook nog input gevraagd voor haar 'paspoort voor succes', zoals dat tegenwoordig heet.
Haar vraag, of beter gezegd opdracht is dus letterlijk: "vul dat even in".
Mijn gedachte is: "Lekker dan, nu kan ik dat nog op het laatste nippertje even voor mevrouw gaan doen, omdat zij te lam was om hier een paar dagen eerder mee te beginnen".
Uiteraard doe ik het en het lukt me zelfs om ondanks de ruzie haar positieve eigenschappen te belichten.
De stress groot en ik weet het hè... ik ben mezelf ervan bewust dat ik compleet overtrokken reageer en dat dit niet komt door wat er gebeurt, maar puur door wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Weet je nog dat blog over het raampje en de escalatieladder?
Joh, ik weet precies hoe ik het niet moet doen.
En dan gebeurt het volgende: de feitelijke situatie is dat ik meteen binnen een nanoseconde bovenop die escalatieladder sta. Noor dus ook.
Wat er in mijn hoofd gebeurt: "Je bent een slechte moeder, je zorgt voor emotionele problemen bij je kinderen, je geeft het slechte voorbeeld, je zorgt voor trauma want ze zitten al in een pijnlijke situatie met scheidende ouders en onduidelijke situaties'. Nou ja, en dat zo nog een beetje verder.
Echt heel liefdevol naar mezelf toe, vind je niet?
Terwijl als ik even naar mijn situatie kijk: "onzekerheid over vrijwel alles en een lijf dat niet meewerkt (óók heel erg hormonaal) zorgen ervoor dat alles net wat meer energie kost dan bij de gemiddelde mens en dan is het ook nog volle maan". Eigenlijk is het niet zo gek dat mijn emmertje dus ook net wat sneller dan gemiddeld overloopt en het wat lastiger is om alles 'volgens de boekjes te doen'. Mijn raampje is gewoon een heel klein wc-raampje en niet zo'n lap raam vanaf de grond tot aan het plafond.
"Doe eens wat liever voor jezelf Marga".
Je bent ook maar een mens hè, een mens dat haar best doet om overeind te blijven en het zo goed mogelijk te doen voor zichzelf en haar kinderen.
Gelukkig kunnen Noor en ik erop terugkomen. Ik zei haar vanochtend dat mijn reactie niet in verhouding stond met wat er gebeurde. Uiteraard was ze het daar volmondig mee eens.
We hebben elkaar een dikke knuffel gegeven, althans, dat wilde ik maar zij vindt dat awkward dus ik kreeg een klopje van haar.
Tis niet dat we niet van elkaar houden.
En wat zou het een hoop schelen als we het toch eens konden houden bij wat er feitelijk gebeurt en al die gedachten en emoties om de dingen heen konden laten voor wat ze waren. Wat een rust zou dat geven.....
Oja, haar identiteitskaart is niet gevonden en als vermist opgegeven.
Reactie plaatsen
Reacties