Alles voor ut jong

Hier in huis houden we allemaal wel van dieren. 

De hond is altijd het hoofddier hier in huis. Toen Stijn nog heel klein was en Noor een dreumes adopteerden we Basje uit Fuerteventura. 

Basje was onderdeel van het gezin en echt een superlief hondje. Lief en leed hebben we met Basje gedeeld. In mijn kankerperiode was hij mijn grootste vertrouweling.  Maar Basje werd ouder en net als hoe dat vaak bij mensen gaat die ouder worden; hij kon steeds minder hebben. 

In de coronatijd ging het snel achteruit met Basje, zowel lichamelijk als geestelijk. Toen de scholen gesloten waren, was het een stuk drukker dan normaal in huis en hij was dat hartstikke beu. Dat liet Basje merken door Noor in haar gezicht te happen. We dachten: "Ooohhh het valt wel mee". Het viel niet mee en het leverde in de coronatijd twee nachten ziekenhuis aan het infuus op voor Noor. Tegen de verpleegkundige hield Noor stug vol dat het niet Basjes schuld was maar haar eigen schuld omdat ze te druk was. Kom niet aan Basje. 

Basje blafte op een gegeven moment de hele buurt bij elkaar wanneer je maar even de deur uit durfde te gaan, viel uit de bank, beet nog eens een vriend van Stijn in zijn arm en toen hij amper nog zelfstandig de bank in kon komen en we allemaal een beetje huiverig van Basje werden vanwege zijn toenemende onvoorspelbare gedrag hebben we afscheid van hem moeten nemen. Thuis, op zijn vertrouwde plek op de bank is hij rustig ingeslapen. 

Nu hebben we Nala onze lieve, trouwe, schijterige Labrador. De labrador die valt onder de werklijn der labradors. De labrador die wanneer je iets in de hoek van de kamer legt en je zegt: "zoek, zoek" het niet kan vinden. En waar ik eerst dacht dat ik Nala niet buiten kon laten wanneer het konijn los in de tuin zat, bleek dit makkelijk te kunnen want Nala vond het konijn erg spannend, vooral als het bewoog, dus vluchtte ze weg voor het konijn. Maar kroelen en heel veel liefde geven, dat kan ze als de beste. 

Maar naast ons hoofdhuisdier, de hond,  zijn er vrijwel altijd wel bijhuisdieren geweest. Het enige waar nooit aan toe is gegeven is aan een paard. Wat wilde Noor graag een paard of een pony. Gelukkig was dit te duur en was er geen plek voor, anders was ik misschien ook nog overstag gegaan.

Stijn heeft trouwens nog een tijdje zo'n baardagaam of een slang willen hebben. Nou jammer voor Stijn, maar dat was snel duidelijk dat dit echt een no go zou zijn hier in huis. Zijn wandelende takken had hij ook al na een week op zijn kamer laten ontsnappen namelijk. 

Volgens mij zijn we begonnen met een hamster. Ze koos er eentje uit bij de Boerenbond en ik heb altijd gevonden dat het meer op een muis leek, maar afijn. Echt tam werd de hamster niet en de leukigheid was er zo af. Op een gegeven moment zag ik die hamster nergens meer en bleek hij dus ook niet meer in zijn hok te zitten. Joost mag weten hoe lang hij al niet meer in zijn hok zat.

Na intensief speurwerk kwamen we erachter dat hij tegenwoordig in de bank woonde. Hij had een heel nestje in de bank gebouwd en had al een flink portie hondenbrokken gehamsterd waarmee hij liet  zien dat hij niet van plan was zijn nieuwe woning te verlaten. De bank op zijn kant gezet, schepnet erbij en wij die hamster proberen te vangen.

Nu zijn we echt uit elkaar, maar deze activiteit had toen al bijna een relatiebreuk veroorzaakt. Op het moment dat die hamster namelijk eindelijk in mijn netje zat, schrok ik zo dat het gelukt was, dat ik hem weer liet ontsnappen. Uiteindelijk hebben we hem te pakken gekregen. Volgens mij was deze ervaring toch erg traumatisch voor hamster of hij kon niet meer wennen aan zijn ellendige hokje dat hij niet al te lang daarna het loodje legde. 

Ik weet zelfs de volgorde allemaal niet meer, maar laat ik het avontuur met de schildpadden eerst beschrijven. Bram wilde zo graag een schildpad. Via via kregen we te horen dat er mensen waren die schildpadden hadden en dat we ze zo mochten hebben. Toen had er natuurlijk direct een lampje moeten gaan branden bij mij, want al die toebehoren alleen al zijn hartstikke duur. Ze wisten niet hoe snel ze de schildpadden moesten komen brengen. Ik vond ze erg groot, maar Bram vond ze heel mooi en lief. 

Stinken die beesten joh. Gadverdamme. Ze leken met de dag groter te worden en hadden altijd binnen een mum van tijd die bak weer ondergekakt. Het was werkelijk niet bij te houden met schoonmaken en raad eens wie er op een gegeven moment de enige was die nog druk was met die schildpadden. Ik natuurlijk. 

Een vriendin van me had ook een schildpadje geadopteerd en was er weg van. Ze zei: "Breng ze maar". Daar hebben ze nog een mooie tijd gehad en mochten ze zelfs zo nu en dan in hun buitenzwembad zwemmen. Totdat zij het ook hartstikke beu was en het schoonmaken bijna een parttime job werd.  Toen zijn ze geadopteerd door een schildpaddenopvang. 

In een zomer waren we op bezoek bij vrienden. Die hadden net jonge konijntjes. Zoooooo lief. Noor verliefd natuurlijk. Noor zou er twee voor haar verjaardag krijgen. Bij de geslachtsbepaling bleken het allemaal mannetjes dus het werd er eentje en ze hield er nog eentje tegoed uit een volgend nestje.

Noor koos Fluffy. Het meest fluffy konijntje ever, dus hij deed zijn naam eer aan. Maar Fluffy had een bult op zijn neusje en mijn vriendin adviseerde Noor een 'gezond' konijntje te kiezen.  Noor wilde toch het kneusje van het nest en zei: "Als ik een bult heb ruil je mij toch ook niet in". Het gevolg was wel dat ik in de eerste weken van Fluffy's komst een keer of zes bij de dierenarts zat om die bult leeg te laten knijpen. Een gratis verjaardagcadeau met wat bijkomende kosten voor de ontvanger zeg maar.

Fluffy was wel het liefste konijntje ever en echt heel tam. Noor gaf Fluffy vooral in het begin ontzettend veel aandacht. Ze vergat alleen direct dat ze beloofd had om zelf het hok schoon te houden. Fluffy kreeg na een tijdje een vriendinnetje en dat was echt een lief setje. Ik genoot ook echt van die twee tamme konijntjes die lekker losliepen in de tuin en zo schattig tegen elkaar aan konden liggen. Alleen ging het vrouwtje best snel dood en één konijn is geen konijn, dus moest er een nieuw vrouwtje voor ons 'hoofdkonijn' Fluffy komen. Talloze koppelpogingen in de tuin gehad en meerdere vrouwtjes zijn gekomen en gegaan. Het is nooit meer geworden zoals het was, maar uiteindelijk hadden we een second best vrouwtje. Toen ging Fluffy dood, het liefste konijn ever. Dat laatste vrouwtje was maar een bijkonijn en wanneer we daar weer een mannetje voor zouden moeten zoeken zouden we nooit van de konijnen afkomen. Inmiddels vergat Noor ze ook altijd eten te geven, dus was ik de enige die zich nog dagelijks met die konijnen bezig hield.

Het vrouwtjeskonijn hebben we met alle konijnenspullen naar de konijnenopvang gebracht in de hoop dat ze daar opnieuw gekoppeld kan worden aan een ander konijntje.