Yoga en ik

Sinds een tijdje ga ik vrijwel wekelijks naar yoga.
Nu kent yoga vele vormen, en ik heb gekozen voor wat volgens mij de meest luie vorm van yoga is: restorative yoga.

Wanneer je de betekenis van restorative yoga opzoekt, krijg je ongeveer de volgende uitleg:

“Restorative yoga is een zachte, meditatieve vorm van yoga die zich richt op diepe ontspanning en herstel door het langdurig aanhouden van zachte houdingen met behulp van hulpmiddelen zoals dekens, kussens en bolsters. Het doel is niet inspanning, maar om het lichaam en zenuwstelsel te kalmeren, stress te verminderen en het zelfherstellend vermogen van het lichaam te activeren, waardoor diepe rust ontstaat.”

De focus ligt dus volledig op ontspanning. Je ligt in comfortabele houdingen die gemiddeld zo’n tien minuten worden aangehouden. Door die langdurige houdingen wordt het parasympathische zenuwstelsel geactiveerd. Dat zorgt voor een ontspanningsreactie, vertraagt de hartslag en helpt bij het verminderen van stress.

Nou, ik had er weleens van gehoord en dacht: dat past wel bij mij.
Mijn lichaam, met al haar beperkingen, heeft moeite met inspannende houdingen, en dat zenuwstelsel van mij mag ook best wat vaker tot rust komen.

Dus ging ik op zoek naar een yogaschool in de buurt. Eentje waar de lessen overdag gegeven worden. Avondactiviteiten en ik zijn namelijk al lang geen goede combinatie meer. Ik wist dat als ik me voor een avondles zou inschrijven, het waarschijnlijk al snel een sponsoractiviteit zou worden.

Toen ik er eentje vond waar de lessen op vrijdagochtend werden gegeven, besloot ik een proefles te doen.

En eigenlijk wist ik al heel snel, toen ik daar lag, hoe hard mijn lichaam en geest deze vorm van yoga nodig hadden.
Ik kon namelijk totaal niet ontspannen. En dat lag echt niet aan de ruimte, de sfeer of de energie. Die waren namelijk precies in mijn straatje. Een prachtige ruimte, fijne muziek, mooie materialen en een kleine groep vrouwen (uiteraard vrouwen).

Wat voor mij ook belangrijk is, is dat het ‘gewoon’ aanvoelt. Ik voel me niet op mijn gemak in te hippe settings met vrouwen in nog hippere pakjes, waar alles net iets té trendy is. Dat zegt waarschijnlijk meer over mij dan over de trendy wereld om me heen, maar zo voelt het nu eenmaal.

Alles klopte dus. De houdingen waren niet moeilijk, de sfeer was fijn, maar mijn innerlijke saboteur stond al klaar:
“Ga je dit nu echt doen? Elke vrijdagochtend betalen om op een kussen te liggen en naar muziek te luisteren? Dat kun je thuis toch ook doen? Zet Spotify aan, pak een kussen en klaar.”

Ondertussen vroeg ik me af hoe lang het allemaal nog zou duren, en moest ik nodig plassen. Maar ja, als je opstaat verstoor je de rust en dus hield ik het maar op, terwijl mijn blaas steeds voller werd en ik nergens anders meer aan kon denken. 

Je voelt het al aankomen: bijna was het bij die ene proefles gebleven.
Maar omdat er een optie was voor een tienrittenkaart, heb ik die toch gekocht en wat ben ik daar blij mee.

Inmiddels heb ik mijn tweede tienrittenkaart bijna vol en kijk ik uit naar de vrijdagochtenden. Elke maand een ander thema, de fijne muziek, de zachte stem van de docent, en de houdingen die mijn lichaam helemaal tot rust brengen.

Natuurlijk heb ik het ook thuis geprobeerd en natuurlijk kan ik dan ook gewoon liggen. Maar zodra ik lig, gebeurt er meestal dit:
ik bedenk ineens dat ik beter eerst even een was in de machine kan doen. Of dat ik rijst ben vergeten op mijn boodschappenlijstje te zetten. En omdat ik dan aan niets anders meer kan denken dan rijst, ga ik uiteindelijk toch maar even omhoog om het erbij te schrijven. Of de pakketbezorger belt ineens nét op dat moment aan.

Nee, die vrijdagochtend is me tegenwoordig heilig.
En mijn zenuwstelsel? We hebben nog een flinke klus te klaren samen, maar het is me nu al eeuwig dankbaar.