Soms regent het gewoon. PUNT

Het is zaterdag en je hebt een feestje. Het belooft een prachtige dag te worden: de zon schijnt, de temperatuur is perfect. Je besluit op de fiets te gaan, heerlijk een kwartiertje trappen in je zomerjurkje. Zorgvuldig opgemaakt, met een mooie bos bloemen in je mand vertrek je vol goede moed.

Maar na tien minuten betrekt de lucht. De zon verdwijnt achter grijze wolken en ineens lijkt het wel avond; het wordt zo donker. Binnen no-time regent het pijpenstelen. Je bent kletsnat, je make-up loopt je decolleté in en van die bos bloemen in je mandje is weinig meer over dan een paar slappe takken met verdwaalde blaadjes. Geen paraplu, geen regenpak want je had op goed weer gerekend.

Je kunt nog zo hard zoeken naar de zon achter de wolken, maar die vind je nu écht niet. Waarschijnlijk schieten er gedachten door je hoofd als:

• “Wat een kloteweer.”

• “Had ik maar Buienradar gecheckt.”

• “Mijn hele dag is verpest.”

• “Ik hoef niet meer naar dat feestje.”

• “Ze zien me aankomen.”

• “Waarom overkomt mij dit weer?”

En zo kun je er vast nog een paar bedenken.

Het is ook stom dat het regent, net nu je dat leuke feestje hebt en je zo je best hebt gedaan om er feestelijk aan te komen. 

Toch is het enige objectieve feit op dat moment simpel: het regent en je fietst in de regen. De rest zijn jouw gedachten over de situatie. Er zit niks anders op dan de grote uitdaging aan te gaan: de regen en de gevolgen ervan te accepteren.

Soms overvalt de regen mij ook. Hoe ik ook mijn best doe om positief te blijven, soms is de zon er gewoon niet. Als ik een paar nachten slecht slaap, als mijn hormonen opspelen (vaak tegenwoordig), als ik niet de reactie krijg waarop ik had gehoopt, als mijn lijf niet doet wat ik wil, of als de kinderen hun troep weer eens laten liggen. Dan kan alles ineens uitzichtloos voelen.

Dan voel ik me zielig, eenzaam, boos en gefrustreerd. In de praktijk uit zich dat in een ‘crash out’, zoals de kinderen dat noemen.  Een moment waarop je beter uit mijn buurt kunt blijven. Op zulke momenten kan ik nog zo mijn best doen om geluksmomentjes te vinden, ze zijn er gewoon niet. Alles voelt dan negatief.

Soms is het gewoon even teveel. Net zoals wanneer je vrolijk op de fiets zit en wordt overvallen door een plensbui, zijn de omstandigheden in je leven soms stom en niet te veranderen. Het enige wat helpt is het uit te zitten, te accepteren en te kijken hoe je zo snel mogelijk weer verder kunt.

Want, net als bij die plotselinge regenbui, zijn het vaak mijn gedachten die het erger maken. De feiten zijn simpel: er staan schoenen in de gang, iemand heeft op de wc-bril gedruppeld en er ligt tandpasta in de wasbak. Mijn gedachten erbij: “Niemand geeft iets om mij,” of “Ze houden nergens rekening mee.”

Het feit is dat ik nog met mijn ex in één huis woon. Mijn gedachten: “Dit is ongezond,” “Zo kom ik nooit verder,” “Het is uitzichtloos.” Het feit is dat ik last heb van spierzwakte en ernstige vermoeidheid. Mijn gedachten: “Straks kom ik in een rolstoel” “Gaat het alleen maar slechter?” “Ik heb al genoeg ziekten gehad.”

De uitdaging is om op zulke momenten je gedachten niet de overhand te laten nemen. Krijg je onderweg een onverwachte regenbui, dan hoef je niet wanhopig naar de zon te zoeken — maar maak jezelf ook niet gek met doemgedachten. Het regent. Punt. Wat kun je doen om er tóch nog een redelijke dag van te maken?

Als ik een crash-out heb, dwing ik mezelf niet tot geforceerde positiviteit. Ik mag verdrietig zijn. Mijn situatie is niet ideaal — punt. Ik mag huilen, boos worden, voelen wat ik voel. Maar ik geef mijn gedachten niet de macht om mijn leven te beheersen. Daarom keer ik steeds terug naar de feiten: wat is er echt aan de hand, en welke gedachten maken het erger?

Het lukt niet altijd om een crash out te voorkomen, maar ik leer mezelf en de regen steeds meer te accepteren. Ik probeer geluksmomentjes op te rapen waar ik ze kan vinden, zonder van mezelf te eisen chronisch positief te zijn. Bewust, steeds meer accepterend, en beter in het onderzoeken welke omstandigheden ik wél kan veranderen.

En eerlijk is eerlijk: zo’n crash out heeft ook voordelen. Tenminste, voor een paar dagen hangen de jassen netjes aan de kapstok en zitten de dopjes op de tandpasta.