PETCT-scan

Gisterenmiddag was ik al aan de beurt voor de PETCT-scan. Voor mij was het de tweede keer dat ik door deze scan mocht. Van de vorige keer kan ik mezelf eigenlijk niet zo heel veel meer herinneren. Alleen dat deze scan zich voor mijn gevoel echt in het crematorium van het ziekenhuis bevindt en dat ik bijna in slaap viel tijdens het uurtje stilliggen met radio actieve vloeistof. 

Ik schreef al eerder dat de PET-scan voor mij de meest gevreesde scan is. Ondertussen ben ik in de loop der jaren een vrij ervaren scan-ganger geworden, dus ik heb vergelijkingsmateriaal. Ik heb het idee dat ik vaker in een scan lig dan dat ik in de kroeg sta tegenwoordig, dus dat is eigenlijk niet best (al zijn de kroegen natuurlijk heel lang dicht geweest en de scans niet). 

Deze scan kan je lichaam scannen op ontstekingen, weefsels die niet zijn zoals ze moeten zijn en bovenal op tumoren en uitzaaiingen. 

Wanneer je het dan objectief bekijkt is het natuurlijk niet de scan waar ik bang voor ben, maar voor de gedachte over deze scan. De scan die scant gewoon, het is mijn gedachte over het resultaat van het scannen welke mij gek zou kunnen maken. 

Een spin bijvoorbeeld loopt gewoon rond in je slaapkamer, dat is het feit wanneer je hem ziet. De gedachte dat hij 's nachts via je mond naar binnen kan kruipen die kan je angstig maken voor de spin op je slaapkamer, terwijl dat echt niet hoeft te gebeuren natuurlijk. 

Zo is dat ook met die scan. De gedachte wat die scan voor ongewenst ongewenst resultaat kan geven, die maakt je angstig, in principe niet het apparaat zelf.

Maandagochtend kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik mezelf dinsdag om 14.15u kon melden voor de scan. Ik mocht 6 uur van tevoren niets meer eten en een uur voor de afspraak moest ik 1 liter water drinken. 

Ik eet 's ochtends normaliter niet zoveel, maar heb om 8.00u 's ochtends toch twee boterhammen en een banaan naar binnengewerkt om een beetje een buffer te hebben. 

Daarna maakte ik een niet zo'n slimme keuze, want ik ben naar de sportschool gegaan. Vorige week kwam ik erachter dat ik nog veel strippen op mijn strippenkaart heb en dat mijn kaart nog maar een paar maanden geldig is. Gemotiveerd door het feit dat het anders "zonde van het geld is", ben ik nu dus weer aan het sporten en besloot ik dat ik daar gisterenochtend mooi tijd voor had. 

Toen ik op de sportschool was, belde het ziekenhuis met de vraag of ik een half uurtje eerder kon komen omdat er een uitvaller was. Prima dacht ik want des te eerder kan ik weer wat eten, want ik had toen inmiddels alweer trek natuurlijk. 

De rest van de ochtend heb ik maar niet teveel meer gedaan om niet teveel energie te verbruiken. 

Ik was ruim op tijd in het ziekenhuis en werd om half twee al geroepen. En jawel hoor, ik werd weer meegenomen naar zo'n sombere kelder. In 2023 hopen ze met deze scan in het nieuwe gebouw te zitten en dat wordt onderhand weleens tijd. Ik had weer het gevoel dat ik door die sombere gangen naar diep weggestopt crematorium gebracht werd. 

Afijn, eerst even plassen van al dat water drinken en toen mocht ik op een kamertje zonder deur, maar met zo'n gordijn op een bed gaan liggen. Er werd eerst een infuus aangebracht. In verband met mijn oedeemarm mag enkel in mijn linkerarm geprikt worden en dat gaat niet altijd vlekkeloos omdat die ader die daar zit het soms ook weleens beu lijkt om steeds gebruikt te worden. Het ging echter vanzelf en het infuus zat er zo in. 

Even een half uurtje liggen met het infuus en om 14.10u zou de verpleegkundige de radio actieve vloeistof in komen spuiten. Blijkbaar komt dat erg nauw allemaal omdat ik volgens planning om 15.10u in de scan moest liggen. 

Natuurlijk moest ik om 14.00u alweer hartstikke nodig plassen dus eerst even plassen en toen de radio actieve vloeistof erin. Daar voel je verder echt niks van en ik geef volgens mij ook geen straling af. 

Toen moest ik dus een uur heel stil liggen omdat die vloeistof dan goed over het lichaam verdeeld kan worden of zoiets. Kijk dat is ook zo'n moment waarop mindset best belangrijk is. 

Ik kan dan wegkwijnen in angst of mezelf helemaal gek gaan maken over wat er toch allemaal gebeurt en hoe erg het toch weer is en mezelf ontzettend zielig gaan voelen. Nou ten eerste maakt dat de uitslag werkelijk echt niet anders en ten tweede gaat dat uur dan wel heel lang duren.

Het jarenlange lezen van boeken over mindset en het volgen van trainingen hierover kwamen me dus gisteren echt heel goed van pas, want ik heb dat uur oprecht ontspannen doorgebracht met oortjes in en een lange meditatie van Louise Hay op. Voor velen zal zij veel te zweverig zijn, maar ik luister heel graag naar haar en geloof in haar boodschap. 

Uiteraard moest ik om 15.05 eerst weer heel erg plassen en toen de scan in. Een PET-scan is geen lange tunnel en deze maakt ook geen herrie, dus ik hoef geen oordoppen in en koptelefoon op. Ik lag er zo op en voordat ik er erg in had waren we begonnen. Eerst de PET-scan. Ik moest diep inademen en dat ding ging snel op en neer. Op een gegeven moment zegt een stem dat je weer mag uitademen. Deze scan duurt ongeveer 20 minuten en die schijf gaat van top tot teen over je lichaam. 

Toen ik daar zo lag heb ik die scan natuurlijk wel een paar keer gevraagd om een mooi en zuiver plaatje weer te geven, want natuurlijk gaat er dan door me heen: "Nu ligt het vast, nu staat het op beeld". 

Na de PET-scan kwam de CT-scan. Je kunt dan gewoon blijven liggen, maar eerst wordt via het infuus contrastvloeistof ingespoten. Daar wordt je lichaam heel warm van en het lijkt net of je in je broek plast. Ook bij deze scan weer inademen en adem vasthouden totdat je weer mag uitademen. Na vijf minuutjes was het gepiept en werd ik uit die scan gewerkt, want er kwam een IC-patiënt aan die vlug de scan in moest. 

De verpleegkundigen wisten al eerder dat die patiënt eraan kwam dus dat verklaarde waarom ik ook zo snel in en uit die scan gewerkt werd. Ik kreeg excuses daarvoor maar ik was al lang blij dat ik gewoon zo mobiel ben om zelf hupsakee erin en eruit te gaan en ook dat ik die IC-patiënt niet was. 

Ik werd teruggeleid naar het kamertje met het gordijn waar ik even moest wachten alvorens mijn infuus verwijderd was. Voordat dit gedaan werd zat ik een boterham met pindakaas naar binnen te werken omdat ik echt dacht dat ik om zou vallen van de honger. 

Nou, infuus eruit en naar huis. 

Dat was de PET-scan en hopelijk tot nooit meer ziens!