De spiraalbaby is een tiener
Als de dag van gisteren herinner ik het me dat Ronald tegen me zegt: "Jezus zeg, het lijkt wel of je zwanger bent".
En dat bleek ik ook te zijn.
Na de geboorte van Noor besloot ik een spiraal te laten plaatsen omdat Ronald niet in zijn mannelijkheid wilde laten snijden en we na de jarenlange slapeloze nachten door het gejank van Stijn zeker wisten dat we echt compleet waren.
De huisarts had er mijns inziens echt zijn best op gedaan om hem zorgvuldig te plaatsen. Er is echter nooit gecontroleerd of dat ding wel goed zat wat blijkbaar dus wel protocol is. Het zat dus niet goed of hij heeft per ongeluk een pennenveertje geplaatst in plaats van een spiraal. We zullen het nooit weten.
Ik weet nog wel dat ik toen zei: "als er dan toch niets onverwachts en ongepland in je lichaam groeit, dan ben ik gezegend dat het een baby is een geen ziekte" (maar goed dat ik toen nog niet wist wat er allemaal in mijn lichaam zou gaan groeien).
Wat we vanaf dat moment zeker wel wisten was dat er nog een baby zou komen. Deze schakeling was meteen gemaakt. Waar er twee kunnen eten, kunnen er ook drie eten en wanneer we die slapeloze jaren hebben kunnen doorstaan kunnen we ook nog wel weer een keer nachtvoedingen en alles doorstaan. Daarnaast zag ik het ook als een zegen. Spiritueel aangelegd als ik ben, voelde ik dat het dan zo moest zijn, dus de baby was meer dan welkom.
Wel wilde ik iets meer controle, voor zover dat mogelijk is. Bij de andere twee wisten we niet van tevoren welk geslacht ze hadden, nu wilde ik het wel weten. Even wat doelgerichter de boel aan kunnen schaffen enzovoort.
Stijn wilde dat zijn broertje Bram zou gaan heten, en dat hebben we ook gewoon gedaan. Hup niet te moeilijk, Bram vonden we een mooie naam, dus onze spiraalbaby zou Bram gaan heten.
Vanaf het allereerste moment hoort hij er zo ontzettend bij. We kunnen hem niet meer wegdenken onszelf niet voorstellen dat onze Bram er niet geweest zou zijn. Hij is mooi opgedroogd, hij is lief, sociaal, leergierig en wanneer ik dit nu schrijf dan lopen de tranen over mijn wangen. Enerzijds van slaaptekort, maar vooral van dankbaarheid, dankbaarheid dat ons deze spiraalbaby gegeven is.
Bram weet overigens zelf dat hij een ongeplande aanwinst in ons gezin is, ook daar doen we niet te moeilijk over. Het is wat het is en niet gepland is zeker niet ongewenst en dat weet hij en dat voelt hij.
Vandaag vieren we dat ons kakkenestje alweer tien geworden is. De tien jaren na zijn geboorte zijn roerige jaren gebleken, met zijn komst als absoluut hoogtepunt!
Vandaag is het feest!